Tablo, hafif bir kırağı ile örtülmüş huzurlu bir kış manzarasını yakalıyor ve sahneyi bir huzur cennetine dönüştürüyor. Ön planda, yumuşak mavi ve beyazlarla kaplanmış bir çayır var, havanın soğukluğunu neredeyse işitebilecek bir huzur hissi yaratıyor; sanki sesini duyuyordur. Ağaçlar, manzarayı çerçeveleyerek, dalları dışarı doğru uzanıyor, göğe nazik parmaklar gibi dokunuyor. Ara planda, sevgi dolu kulübeler ve evler ortaya çıkıyor; güneş ışınları, kırağıyı eriterek dingin bir sıcaklık hissiyatı yaratıyor. Soluk palet, detaylara yumuşak bir izlenimcilik kalitesi kazandırıyor, manzaranın adeta şafak öncesi bir anda parlamasını sağlıyor.

Kompozisyon, nazik eğrilerle gözün sahneyi hafifçe geçiş yapmasını sağlıyor, hareket ve yaşam duygusu kazandırıyor. Keskin ayrıntıların yokluğu, samimi bir düşünme izni veriyor; sanki bu manzara doğanın varlığını taşımakla kalmıyor, içinde yaşayanların hikâyelerini fısıldıyor. Duygusal bir sıcaklık, soğuk bir gerçeklikle bir araya geliyor; Monet'in zıtları bir araya getirme ustalığını sergiliyor. Tarihsel anlamda, bu eser İzlenimci hareketin bir yansıması olarak, izleyicileri doğadaki geçici güzellik anlarını takdir etmeye teşvik ediyor, yaşamın geçiciliğini ve basit neşeleri bulmanın sakin kabulünü vurguluyor.