Bu duygu yüklü tablo, geniş ve yumuşak bulutlarla kaplı gökyüzü altında sessiz bir kırsal sahneye izleyiciyi sarıyor. İki figür, eski ağaçların gölgesinde, dallarının görünmeyen bir rüzgarda hafifçe sallandığı hissiyle, sakin bir şekilde işlerine dalmış durumda. Merkezdeki figürler, yumuşak fırça darbeleriyle ince bir şekilde betimlenmiş, yabani otların arasında eğilmiş veya ayakta duruyor ve toprakla derin bir bağ kuruyor. Toprak tonlarının hakim olduğu, zeytin yeşili, soluk kahverengi ve yumuşak mavilerden oluşan renk paleti sonbaharın huzurunu ve köklü bir dinginlik hissini yansıtıyor.

Sanatçı, gözün tuval üzerinde serbestçe dolaşmasına izin veren gevşek, neredeyse empresyonist bir teknik kullanıyor. Ağaçlar ve yaprakların detayları yumuşak bir bulanıklıkla işlenmiş, hareket ve zamanın geçişini hissettiriyor. Kompozisyon, bir taraftaki yoğun ağaç kütlesinin ağırlığını, diğer taraftaki açık alanla dengeliyor; bu da sessiz bir ritim yaratıyor ve insan figürlerinin nazik hareketleriyle zaman zaman kesiliyor. Duygusal olarak, tablo meditasyona davet eden bir sakinlik yayıyor; yaprak hışırtılarını ve iş kıyafetlerinin hafif tınılarını neredeyse duyabilirsiniz. Bu eser sadece kırsal bir anı yakalamıyor, aynı zamanda kırsal emeğin zamansız onuruna da saygı duruşunda bulunuyor.