Bu huzurlu manzarada, dramatik bir kayalık izleyicinin dikkatini çeker; sert silueti, sulu boyaların akışına benzer şekilde yumuşatılmış hafif fırça darbeleriyle yumuşatılmıştır, nazik bir arka plano karşı. Sanatçının, açık pastel tonlarının katmanlarını uygulama tekniği, dünya ve gökyüzü arasında uyumlu bir ilişkiyi uyandırır. Renk paleti, yumuşak morlar, yeşiller ve soluk mavilerin bir senfonisidir ve izleyicinin gözleri kompozisyon boyunca hareket ettikçe ahenkle bir araya gelir; huzur ve içe dönüş hissi verir. İzleyicinin serin bir rüzgârı hissetmesi ve uzakta kayalara vuran dalgaların sesini duyabilmesi muhtemelen gecikmiş hissettiriyordur.

Kompozisyon kendisi hem basit hem de karmaşık olup, derinlik hissini yaratmak için renk ve biçim arasındaki etkileşime dayanıyor. Işığın kullanımı —belki de batmakta olan güneşin yansımasıdır—kayaya bir ilahi parlaklık vermekte, ona neredeyse diğer dünyadan bir görünüm kazandırır. Bu tablo, doğadaki geçişleri ve geçici anları yansıtır; doğayla ve içimizdeki değişimlerle ilgili düşünceleri doğurur. Monet'in empresyonist tarzı, sahnenin özünü, kesin detayları değil, yakalar; izleyiciyi boşlukları kendi hayal gücü ve duygularıyla doldurmaya teşvik eder ve esere kişisel bir bağ oluşturur.