Dit sfeervolle schilderij dompelt de kijker onder in een rustige landelijke scène onder een uitgestrekte, zacht bewolkte hemel. Twee figuren zijn stilletjes verdiept in hun arbeid, omlijst door de imposante aanwezigheid van oude bomen waarvan de takken zachtjes lijken te deinen in een onzichtbare bries. De centrale figuren — subtiel weergegeven met zachte penseelstreken — zijn gevangen in actie, gebogen en staand tussen het wilde gras en belichamen een warme verbondenheid met de aarde. Het gedempte, aardse kleurenpalet, gedomineerd door olijfgroene, gedempte bruine en zachte blauwe tinten, roept een herfstige rust en een diep gevoel van verankering op.

De kunstenaar hanteert een losse, bijna impressionistische techniek die het oog uitnodigt om over het doek te dwalen, met details van bomen en gebladerte die zacht zijn weergegeven, wat beweging en het verstrijken van de tijd suggereert. De compositie balanceert het gewicht van de dichte boommassa aan de ene kant met een open ruimte aan de andere kant, waardoor een ritme van stilte ontstaat dat alleen wordt onderbroken door de zachte activiteiten van de menselijke figuren. Emotioneel straalt het schilderij een meditatieve kalmte uit; je hoort haast het geruis van bladeren en het zachte gekreun van werkkleding. Dit werk vangt niet alleen een moment op het platteland, maar eert ook de tijdloze waardigheid van landarbeid, als een serene ode binnen het landschapgenre.