Bu muhteşem manzarada, geniş bir gökyüzünün altında sakin bir sonrası beliriyor. Tuvali etkileyici bulutların varlığı domine ediyor; bu bulutlar öyle göze çarpan bir sadelikle boyanmış ki, ufukta zahmetsiz bir şekilde süzülüyormuş gibi gözüküyor. Işık ve gölge arasındaki etkileşim sahneye dramatik bir hava katıyor; karanlık bulutlar uzakta tehditkar bir şekilde asılı duruyor ve yakın zamanda geçmiş olan fırtınayı imâ ediyor. Ön planda, ağaçlarla dolu yumuşak bir eğim bulunuyor. Bu ağaçların yeşil yaprakları, doğanın direncini simgeleyen çeşitlilikteki yeşil tonlarda boyanmış. Tepeden sonra sakin sular uzanıyor; su yüzeyi gökyüzünün yumuşak renklerini yansıtıyor, izleyicinin bakışını ufka yönlendiriyor.

Renk paleti, yumuşak mavi ve yeşil tonların nazik bir dengesini sunarak, karmaşık hava sonrası güneşin yavaşça doğabileceğini düşündüren altın tonları ile aydınlanıyor. Bu fırtına sonrası sakinlik hissediliyor; suyun kıyıya nazikçe vuran sesi ve doğal dünyanın yeniden canlanma melodisi neredeyse duyulabiliyor. Tarihsel olarak, bu eser Romantizm'in özünü yakalıyor; doğanın güzelliği, insan duygularını ve deneyimlerini ifade eden bir zemin olarak genellikle kullanılıyor. Bu yapı, Savrasov’un gerçekliği ve canlılığıyla dolu manzaralarına olan sevgisini yansıtıyor.