Bu ince çizimde, yalnız bir kadın düşüncelere dalmış bir şekilde oturmakta, akışkan beyaz bir elbise giymekte ve bu, çevresindeki karanlıkla keskin bir kontrast oluşturmaktadır. Işık sızması, samimi bir atmosfer yaratmakta ve onun zarif özelliklerini yumuşak bir biçimde öne çıkarmaktadır. Elbisesinin katmanları zarafetle dökülmekte ve hem rahatlık hem de sıkışmışlık duygusu taşımaktadır. Arkasında derin kahverengi tonları ve zengin dokularla örülmüş—sarkıtılmış kumaş, sepet—onun yalnızlığını daha da vurgulamaktadır. Üzerinde birkaç ev eşyası bulunan bir raf, sıradan bir hayatı çağrıştırmakta ancak buna rağmen hafif bir melankoli hissi vermektedir.

Bu parça derin bir duygusal yankı uyandırmakta, izleyiciyi sessiz düşüncelerine kaptırmaya davet etmektedir. Sanatçı, içsel sefaletin özünü yakalarken, genelde göz ardı edilen bu tür anların ne kadar güçlü olabileceğini göstermektedir. Elbisesinin ve çevresindeki nesnelerin ince detayları, onun dünyasını canlı bir şekilde resmederken sahnedeki duygusal ağırlığı artırmaktadır. Odanın köşeleri gölgede kalmış olsa da, hayatın basit karmaşıklıkları üzerine düşünmeye davet eden ince bir sıcaklık hissedilmektedir; sanki kadın, tanıdık bir rahatlık ve özlem arasında sıkışmış durumda.