Yumuşak bir keten örtüyle örtülmüş bir masa hayal edin; doğanın bereketi güzelce düzenlenmiş. Rengin etkisi, canlı elma ve üzümden yayılıyor; her meyve hayatla dolup taşıyor—yeşil, kırmızı, sarı ve mor tonları tuval üzerinde neşeyle dans ediyor. Monet, öğleden sonra ışığının geçici anını yakalıyor ve her parçayı sıcak bir sarılışla sarmalayarak, dokuları ve formları neredeyse üç boyutlu bir şekilde ortaya çıkarıyor. Benekli kabuklarıyla elmalar, uzanabileceğiniz bir mesafede gibi görünüyor; üzümler ise davetkar bir zenginlik sunarken, onları taşıyan tabakla mükemmel bir bütünleşme oluşturuyor.

Her fırça darbesi, kasıtlı görünüyor ve hatta eğlenceli; canlı renkler birbirine karışarak meyvelerdeki doğal gradyanları taklit ediyor. Monet gevşek ve dinamik bir teknik kullanıyor, sahneye hem hareket hem de bir bahçeden esen hafif bir rüzgarı önerecek şekilde enerjik bir ritim veriyor. XIX. yüzyılın sonlarında yapılan bu eser, sanatçının Empresyonizm'e geçişini simgeliyor; ışık, renk ve gündelik anların güzelliğini kutluyor. Doğaya dair bir sevgiyi açığa çıkarıyor ki bu izleyicileri, neredeyse yaprakların hışırtısını işitebilecekleri ve güneşli bir öğleden sonra sıcaklığını hissedebilecekleri bir dünyaya davet ediyor, hem güzellik hem de geçicilik üzerine düşünmeye teşvik ediyor.