Bu huzurlu tablo, iki çiftçinin sakin bir dere kenarında olduğu kırsal bir sahneyi yakalıyor. Sanatçının fırça darbeleri, yaprakların yumuşaklığını hissettiriyor; uzun, ince ağaçlar hafifçe esen rüzgârda sallanıyor, gökyüzü ise bulutlarla kaplı ama yumuşak bir mavi tonla kırılmış durumda. Renk paleti, doğallığı ve sakinliği vurgulayan yumuşak yeşiller ve toprak tonlarıyla dolu. Figürlerin yerleştirilmesi—iki çiftçinin çimlerin arasında çalışıyor ya da dinleniyor olması—izleyiciyi onların bu sessiz anına davet ediyor; neredeyse yaprakların hışırtısını ve yakınlardaki suyun sakin akışını duyabiliyorsunuz. Ağaçların arasından süzülen nazik ışık, kompozisyona derinlik ve yakınlık katan katmanlı dokular yaratıyor.

Bu sahne, 19. yüzyıl kırsal tasvirlerinde çok sevilen pastoral cazibeyi yansıtıyor ve insanla doğanın uyumlu ilişkisini vurguluyor. Sanatçının atmosfer ve detayları ele alış biçimi sert çizgilerden kaçınarak, hassas bir empresyonist dokunuşla hareket ve canlılık öneriyor; kesinliğe takılmadan. Bu eser, günlük yaşamın yumuşak bir fısıltısı gibi; zamanın yavaşladığı kırsal güzelliğe bir göz atış. Doğa ve kırsal yaşamın şiirsel bir şekilde birlikte var olabileceğini göstererek, sıradan anların sadeliği ve derinliği üzerine düşünmeye davet ediyor.