Bu büyüleyici eserde, sahne güneş ışığıyla dolu bir manzarada açılıyor ve canlı yabani çiçek tarlaları nazik esintide dans ediyor. Sanatçı ustaca gevşek fırça darbeleri kullanmış, renklerin zahmetsizce harmanlanmasına izin vermiş—sarı, yeşil ve morun iç içe geçtiği derinlik ve hareket hissini yaratıyor. Gökyüzü, hafif bulutlarla pırıl pırıl bir mavi, sonsuz uzaklara uzanıyor; sıcaklık ve huzur hissi uyandırıyor. Sanki yaprakların hafif hışırtısını ve doğanın uzaktan gelen melodilerini duyabiliyormuşuz gibi.

Ön planda, zarif giyinmiş iki figür sahneyi süslüyor; bir tanesi narin bir şemsiyeyi tutuyor ve bu sahneye oyunbazlık ve çekicilik katıyor. Onların varlığı, doğanın vahşi kalabalığında kompozisyonu sağlamlaştırırken, gözleri tarlaların dalgalı hatları boyunca yönlendiriyor. Bu eser sadece bir manzara tasviri değil; zamanı durgunlaştıran huzurlu bir dünyaya davettir, izleyiciyi Argenteuil’deki bir yaz gününün güzelliğini tatmaya teşvik eder. Monet’in belirgin izlenimci tekniği, sadece yazın görsel özünü yakalamakla kalmaz, aynı zamanda doğanın kollarında geçirilen daha basit anlara özlem uyandırır.