Bu sakin kış manzarasında, sahne çoğunlukla tuvali kaplayan yumuşak, muted bir paletle açılır. Kar zeminini kaplar, solgun bir kış gökyüzünün altında parıldayarak ufuk ile sorunsuz bir şekilde birleşir. Tek başına bir at tarafından çekilen bir araba, neredeyse görünmez bir patikada yavaşça ilerliyor, huzurlu bir yalnızlık hissi yayıyor. Çatıları sazla kaplı kulübeler kısmen görünür, derin bir kar katmanıyla yumuşatılan formları—her fırça darbesi, izleyicilerin havanın soğukluğunu neredeyse hissetmelerini sağlayacak kadar nazik bir hissiyat yaratıyor. Yaprakları dökülmüş ağaçlar sessiz bekçiler gibi ayakta duruyor, beyaz karla süslenmiş, kıvrımlı dalları hava boşluğuna uzanıyor.

Zamanın bir anını yakalayan bu kompozisyon, huzur ve durgunluk yayarak; karla kaplı arazinin hafif çukurları, izleyicinin görüşünü kıvrımlı yol boyunca yönlendiriyor. Renklerin ince zıtlıkları derinlik ekliyor—gri, mavi ve hafif kahverengi tonları bu kış dokusunun içinde iç içe geçiyor, Monet’in ışık ve gölge ile ustaca oynayışını kanıtlıyor. Bu, acı tatlı bir özlem uyandırıyor—belki de doğada sıkça bulunan huzurlu yalnızlığın bir hatırlatıcısıdır. İzlenimci ruhun bir temsilcisi olarak, bu eser sadece karla kaplı bir günün huzurlu güzelliğine bir bakış sunmakla kalmaz, aynı zamanda Monet’in çevresindeki manzaraya duyduğu derin minnettarlığı yansıtarak, izleyicileri bu karlı manzaranın sakinliğinde keyif almaya davet eder.