W tym spokojnym zimowym krajobrazie scena rozwija się w miękkiej, stonowanej palecie dominującej na większości płótna. Śnieg pokrywa ziemię, błyszcząc pod bladym zimowym niebem, które bez wysiłku łączy się z horyzontem. Samotna bryczka, ciągnięta przez konia, wolno sunie wzdłuż ledwo dostrzegalnej drogi, wydobywając poczucie spokojnej izolacji. Chatki z dachami pokrytymi strzechą są częściowo widoczne, ich kształty delikatnie zaokrąglone grubą warstwą śniegu – każdy pociągnięcie pędzla tworzy delikatną jakość dotykową, zapraszając widzów do prawie poczucia świeżości powietrza. Drzewa, pozbawione liści, stoją jako cisi strażnicy, zdobione białymi warstwami śniegu, ich krzywe gałęzie sięgają w przestrzeń powietrzną.

Chwytając moment w czasie, kompozycja emanuje spokojem i ciszą; delikatne falowanie śnieżnego terenu prowadzi wzrok widza wzdłuż wijącej się drogi. Subtelne kontrasty kolorów dodają głębi – odcienie szarości, niebieskiego i miękkich akcentów brązu przeplatają się w tej zimowej tkaninie, ilustrując biegłość Monet'a w posługiwaniu się światłem i cieniem. Budzi to słodko-gorzką nostalgię – być może przypomnienie o spokojnej samotności często odnajdywanej w naturze. Uosobienie ducha impresjonizmu, ten utwór nie tylko daje wgląd w spokojne piękno zaśnieżonego dnia, ale również odzwierciedla głęboką wdzięczność Monet'a za otaczający go krajobraz, zapraszając publiczność do cieszenia się ciszą tej zaśnieżonej sceny.