Bu büyüleyici manzarada, izleyici huzurlu, ağaçlarla çevrili bir patika boyunca dolaşmaya davet ediliyor; burada hafif ışık ve gölge oyunu yerde dans ediyor. İki figür, belki dostça bir konuşmanın sarhoşu olarak, toprak yolda ilerlerken, nazikçe eğilen ağaç gövdeleri arasında, yumuşak maviler ve bulutlarla süslenmiş bir gökyüzüne doğru ilerliyorlar. Yapraklar düşmeye başlıyor ve yolda turuncu ve kahverengi tonları ile örtünüyor; sahneye sıcak bir zenginlik katıyor. Bu an, huzurlu ve düşünceli gibi hissediliyor; zaman sanki bu an için yavaşlamış gibi.

Monet, belirgin serbest fırça darbeleri ile bu sakin kırsal ortamın özünü yakalarken, figürlerin ayrıntılarını biraz belirsiz bırakmayı tercih ediyor. Renk paleti, çoğunlukla topraksı yeşil ve ince sonbahar tonları ile doldurulmuş; nostalji ve huzur duygusunu hızla uyanıyor. Monet'nin değişen ışık efektlerini yakalama yeteneği belirgin; havanın serinliğini ve rüzgarın fısıldamasını neredeyse hissedebiliyorsunuz. Bu eser, sadece Fransız kırsalının güzelliğini örneklemekle kalmıyor, aynı zamanda Empresyonizm'in evriminde önemli bir anı da işaret ediyor ve hem sanatçının kişisel araştırmalarını hem de döneminin geniş sanat hareketlerini yansıtıyor.