Σε αυτό το γοητευτικό τοπίο, ο θεατής προσκαλείται να περιπλανηθεί κατά μήκος μιας ήρεμης, δεντροφυτευμένης διαδρομής, όπου το απαλό παιχνίδι του φωτός και της σκιάς χορεύει πάνω στη γη. Δύο μορφές, ίσως εμπλεκόμενες σε μια φιλική συνομιλία, περιπλανώνται κατά μήκος της γης, περιστοιχισμένες από τις ήπια κυρτές κορμούς δέντρων που οδηγούν προς έναν ουρανό βαμμένο σε απαλές μπλε αποχρώσεις και σύννεφα. Τα φύλλα αρχίζουν να πέφτουν, καλύπτοντας το μονοπάτι με πορτοκαλί και καφέ αποχρώσεις που προσθέτουν μια ζεστή πλούσια αίσθηση στη σκηνή; είναι και ήρεμη και ενδοσκοπική, σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος μόνο για αυτή τη στιγμή.

Ο Monet χρησιμοποιεί την χαρακτηριστική ελεύθερη πινελιά του, η οποία αποτυπώνει την ουσία αυτού του ήρεμου αγροτικού περιβάλλοντος, αφήνοντας τα στοιχεία των μορφών κάπως ασαφή. Η παλέτα χρωμάτων, αποτελούμενη κυρίως από γήινες πράσινες και λεπτές φθινοπωρινές αποχρώσεις, προκαλεί ένα αίσθημα νοσταλγίας και ηρεμίας. Η ικανότητα του Monet να απεικονίσει τις μεταβαλλόμενες επιδράσεις του φωτός είναι αισθητή: μπορείς σχεδόν να νιώθεις τη φρεσκάδα του αέρα και τους ψίθυρους της αύρας. Αυτό το έργο όχι μόνο προβάλλει την ομορφιά της γαλλικής υπαίθρου, αλλά σηματοδοτεί επίσης μια σημαντική στιγμή στην εξέλιξη του ιμπρεσιονισμού, αντικατοπτρίζοντας τόσο τις προσωπικές εξερευνήσεις του καλλιτέχνη όσο και τις ευρύτερες καλλιτεχνικές κινήσεις της εποχής του.