Στη χαλαρή αυτή σκηνή, δύο ψηλές σημύδες κυριαρχούν στην σύνθεση, τα χρυσά τους φύλλα φωτίζονται απαλά από το ημερήσιο φως. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί με μαεστρία το ακουαρέλες, στρώνοντας ευαίσθητους τόνους πράσινου και χρυσού για να αναδείξει τη μαλακή λάμψη του ηλιακού φωτός που διηθήται μέσα από τα κλαδιά. Μια μοναχική φιγούρα, ντυμένη με ένα ζωντανό κόκκινο κασκόλ, κάθεται στην χλόη, απορροφημένη σε μια στιγμή σκέψης ή ίσως σε μια στιγμή δημιουργικότητας. Οι απαλές γήινες αποχρώσεις του φορέματός της σχηματίζουν υπέροχη αντίθεση με το ζωηρό περιβάλλον, αποτυπώνοντας την αίσθηση της αρμονίας με τη φύση.

Το φόντο, αν και λιγότερο καθορισμένο, υποδηλώνει ένα ήσυχο τοπίο — κυματιστούς λόφους και δέντρα που εκτείνονται στον ορίζοντα, προσκαλώντας τη φαντασία του θεατή να περιπλανηθεί. Αυτό το έργο δεν captura μονάχα μια φευγαλέα στιγμή στη φύση, αλλά εκπέμπει και μια ζεστή νοσταλγία, υποδηλώνοντας μια ειρηνική συνύπαρξη με τον κόσμο γύρω. Το ιστορικό πλαίσιο της αρχής του 20ού αιώνα αποκαλύπτει μια εποχή που οι καλλιτέχνες αναζητούσαν παρηγοριά στη φύση, κάτι που αντηχεί στην ουσία αυτού του πίνακα. Η χρήση της σύνθεσης από τον Larsson, οι λεπτές μετατοπίσεις χρωμάτων και η υφή παρουσιάζουν ένα συναισθηματικό καταφύγιο που αντηχεί βαθιά, προσφέροντας μια σύντομη απόδραση σε έναν κόσμο ήρεμης ομορφιάς.