Ο πίνακας αποπνέει μια γοητευτική ηρεμία, απαθανατίζοντας ένα ήρεμο τοπίο που ορίζεται από κυματιστούς λόφους και μεγάλες σύννεφες που φαίνεται να φλερτάρουν με τον ορίζοντα. Οι βράχοι με τις υφασμένες επιφάνειές τους δημιουργούν μια ελκυστική αλληλεπίδραση μεταξύ φωτός και σκιάς, σαν να κρατούν μυστικά από το παρελθόν. Οι άγριες μορφές τους, σε αντίθεση με την πλούσια βλάστηση, καθοδηγούν τα μάτια μας σε ένα ήρεμο ταξίδι μέσω του καμβά, φέρνοντας τη γαλήνη της φύσης. Ο ουρανός κυματίζει με απαλές σύννεφα ζωγραφισμένα σε λευκούς και γκρίζους τόνους, οι ρευστές μορφές τους ενσαρκώνουν την ηρεμία ενώ εκπέμπουν μια σχεδόν αιθέρια ποιότητα.

Αυτό που με εντυπωσιάζει σε αυτό το έργο είναι πώς ισορροπεί μεταξύ ρεαλισμού και καλλιτεχνικής εντύπωσης—κάθε πινελιά φαίνεται προσεκτική αλλά αυθόρμητη, προσκαλώντας τους θεατές να χάνονται σε μια μεσογειακή στιγμή. Το ιστορικό πλαίσιο μιλά πολλά. Δημιουργημένο στα τέλη του 18ου αιώνα, μια εποχή γεμάτη καλλιτεχνική ανακάλυψη, αυτό το κομμάτι ενσαρκώνει τα ρομαντικά ιδανικά της μεγαλοπρέπειας της φύσης και της θέσης της ανθρωπότητας μέσα σε αυτήν, απαθανατίζοντας όμορφα την επιθυμία και την εκτίμηση για την απλότητα του κόσμου γύρω μας. Είναι απόδειξη της ευφυΐας του καλλιτέχνη, μετατρέποντας το συνηθισμένο σε ασυνήθιστο.