Sahne, kıyı yaşamının canlı bir tasviridir; balıkçılar parıldayan suların çevresinde toplanmış, küçük tekneleri nazikçe sallanıyor. Solda, aşınmış bir kayalık, sağlamlık unsuru ekliyor; dokuları titiz fırça darbeleriyle tuvale aktarılmış, kayanın özünü yakalıyor. Yukarıda, dramatik bir gökyüzü sıcak turuncu ve yumuşak grilerle kabarıyor ve günün gecenin geçişini öneriyor—balıkçıların meşgul hayatlarındaki zaman akışının bir metaforu. Uzakta bir kalesinin kuleleri arka planda belirmekte, sahneyi tarihsel derinlik ve gizemle çerçeveleyerek, izleyiciyi deniz maceralarının hikayelerini düşünmeye davet ediyor.

Görsel olarak, kompozisyon gözleri ufka yönlendiriyor; suyun sükûneti, manzaranın sertliğiyle güzel bir şekilde tezat oluşturuyor. Yelkenler ve insan figürlerinin önerdiği ince hareket canlı bir dinamik yaratıyor. Neredeyse dalgaların nazik çarpması ve uzaktan gelen martıların çığlıklarının sesi duyulabilir—bir an yakalanmış, özlem ve bir topluluk hissi ile yankılanıyor. Burada bir duygusal ağırlık var, insani çaba ve doğanın güzelliğini örten, zamansız ve derin bir huzur hissi uyandırıyor.