Bu büyüleyici kompozisyon izleyiciyi zengince dokularla dolu bir dünyaya çekiyor. Orta kısımda, gururla ve görkemle yükselen basit bir vazo, zarif yapraklarla dolu. Yaprakların şekilleri zarif bir şekilde kıvrılarak ve ışığa doğru açılarak duruyor. Bu baskın varlığın etrafında, sığ bir kaseden ortaya çıkan çiçeklerin canlı renk patlamaları; parlak kırmızılar, yumuşak beyazlar ve toprak yeşilleri hareketli bir tablo yaratıyor. Daha derine bakarken, yaprakların fısıldayışını ve petallerin nazik bir iç çekişini neredeyse duyabiliyorsunuz; sanki bir arada nefes alıyorlar. Koyu ve mat arka planların, canlı çiçeklerle güzel bir şekilde zıtlaşması, derinlik ve cazibe atmosferi oluşturuyor.

Teknik açıdan, fırça darbeleri, Van Gogh'un yağlıboya bir medya olarak kullanımındaki ustalığını sergileyen içsel bir kalitede. Katmanlı darbeler bitkilere neredeyse üç boyutlu bir görünüm kazandırıyor ve bakışları yüzeye dans eden vurguların yollarında yönlendiriyor. Burada ki renk paleti ağırlıklı olarak mat yeşil ve kahverengi; canlı çiçek renkleri ile süslenmiş, izleyicinin duygusal manzarasını, güzellik ve çöküşün içsel bir betimlemesi ile etkileyerek provoke ediyor. Her element sanki Van Gogh'un ruhu ile yankılanıyormuş gibi görünüyor, bizim hatıralarımızda değer verilecek geçici anları hatırlatıyor. Bir nostaljik parça olarak, bu tarihsel ağırlığı omuzlayarak, bizi nazik kollarına davet ediyor ve durup doğanın sürekli değişen güzelliğine düşünmemiz için çağrıda bulunuyor.