Eser, bir köylü kadınının kırsal bir manzarada tohum serperkenki dokunaklı anını yakalamaktadır. İzleyiciye yan dönerek duran, onun sağlam ama nazik duruşu bir dayanıklılık ve kararlılık hissi veriyor. Giydiği sade, toprak tonlarındaki elbisesi zarifçe etrafında süzülürken, yorgun yüzü tarımsal yaşamın getirdiği zahmet ve onuru yansıtıyor. Kollarındaki sepet, yürüttüğü emeği işaret ederken, elindeki küçük tohumlar ise toprakla olan bağını nazikçe çağrıştırıyor—her tohum, gelecekteki bir yaşamın vaadini içeriyor.

Van Gogh'un sanatı, renk ve dokunun kullanımında parlıyor. Sıcak kahverengiler ve yumuşak yeşillerle hâkim olan palet, özgün bir atmosfer oluşturuyor ve konuyu doğanın toprak tonlarıyla sarıyor. Arka plandaki hafifçe tasvir edilmiş ağaçlarla atmosferik bir kalite, izleyiciyi kadının yalnızca figürüne yönlendiriyor ve onun toprakla olan ilişkisini vurguluyor. Bu kompozisyon seçimi, izleyiciyi huzurlu bir düşünceli halet-i ruhiye içine çekiyor; ona sessiz işinin ağırlığı ve önemi hissettiriyor. Bu görüntüyü gözlemlemek, yalnızca görsel bir takdirden öteye gidiyor; yaşam ve emek ritimleri üzerine düşünmeye davet ediyor, insana dair deneyim ile derin bir yankı buluyor.