Bu büyüleyici eserde, bir kadın dikkatle dikiş yapıyor; dikkati dış dünyadan kopmuş. Duruşu alçakgönüllü ama onurlu; işine eğilmiş bir şekilde derin bir yoğunlaşma ile izleyicinin gözünü çekiyor. Işık ve gölge oyunları sıcak ve samimi bir atmosfer yaratıyor; yüzünü ve ellerini aydınlatırken, çevresindeki karanlığı yumuşatıyor. Pencere, dışarıda, basit ortamının hemen yanı başında canlı bir yaşamı öneren yeşil bir manzarayı çerçeveliyor; ancak onun dikkati tamamen elindeki işe odaklanmış. Sanatçının tekniği, sahnenin duygusal ağırlığını arttırarak, yeryüzü tonlarını baskın olarak kullanan sınırlı bir renk paletini ustalıkla kullanıyor. Zengin kahverengiler ve soluk yeşiller, kırsal yaşamın sıcaklığı ve sadeliğini yansıtıyor; el yapımı sanatlara karşı bir özlem ve takdir duygusu uyandırıyor.

Kadının yüzündeki detaylı tasvir derin bir yoğunlaşmayı ortaya koyuyor; neredeyse iğnesinin kumaşı delme ritmini hissedebiliyorsunuz, sabır ve becerinin bir kanıtı. Yerde duran makas, onun işinin pratik ve gündelik taraflarını çağrıştırıyor; dikişinin huzurlu akışıyla zıtlık oluşturuyor. Bu eser, tarihin içinde donmuş bir anı yakalıyor; ev içindeki kadınların sessiz direncini somutlaştırıyor. Tarihsel bağlamda - 19. yüzyılın sonlarında - bu eser, dönemin toplumsal beklentilerini yansıtıyor; kadınlar genellikle ev içindeki rolleri ile teselli ve kimlik buluyorlar. Van Gogh'un sanat dünyasına önemli katkısı bu gibi eserlerde devam ediyor; yakaladığı duygusal derinlik, konunun insanlığı ile derin bir bağ kurmamızı sağlıyor.