Bu etkileyici eserde yalnız bir figür, yemyeşil bir bahçede oturmuş, etrafındaki canlı manzarayı belki de çiziyor veya düşünerek bir etkinlik içinde karşımıza çıkıyor. Kompozisyon samimi; bizi dış dünyadaki karmaşadan zıtlaşan bir huzur anına davet ediyor. Figürün beyaz elbisesi, yaşam ve canlılık yayan canlı yeşil çimenin arka planında yumuşak ve neredeyse ruhani bir şekilde görünür. Güneş ışığı yukarıdaki yaprakların arasından süzülerek yerde dans eden benekli gölgeler oluşturuyor.

Sıcak ve soğuk tonların etkileşimi, baharın ortasını mükemmel bir şekilde yakalıyor, bahçe renklerle dolu. Monet’in tekniği burada ikonik; fırça darbeleri gevşek ve spontane, izleyiciye hareket hissi vererek etkileyici bir kalite sunuyor. Neredeyse hafif bir rüzgarın eserini ve yaprakların hışırtısını duyabiliyorsunuz. Özellikle açan kırmızı ve pembe çiçeklerin cesur renk lekeleri, bakışları üzerine çekerek hayranlık uyandırıyor.

Dahası, bu parça estetik güzelliğinin ötesinde yankılanıyor. Empresyonizmin önem kazanmaya başladığı bir dönemde boyanmış olan bu eser, geleneksel tarzlardan daha özgür bir doğa ve insanlık ifadesine doğru bir yönelimi sembolize ediyor. Sanatçının geçici anları yakalama taahhüdü, bize sessizlikte güzellik olduğunu hatırlatıyor ve sanat tarihinde önemli bir evrimi işaret ediyor.