Bu canlı tabloda, üç oduncu, yaprakları seyrek olan ve huzurlu mavi gökyüzünü adeta tırmalayan bir ağacın dalları arasında eylemin tam ortasında yakalanmış. Merkezdeki figür, canlı sarı yelek ve toprak tonlarında turuncu ceket giymiş, dalların çatallanmış bölümüne güvenle oturmuş, bir elinde baltayı cesurca havaya kaldırmış; bir güç ve emek sözüyle dolu duruş sergiliyor. Kararlı bakışları tabloyu delip geçerek izleyiciyle güçlü bir bağ kuruyor. Yanında, gömleksiz genç bir çocuk ve daha sakin tonlarda kıyafetler giymiş başka bir figür sahneye dahil oluyor; varlıkları, çalışma ritmine ve doğanın acımasız taleplerine bağlı erkekler arasındaki birlikteliğe derinlik katıyor. Arka plan, sakin bir gökyüzü altında dağlık bir araziyi gösteriyor; bu, ön plandaki dinamik figürlerle keskin bir kontrast oluşturuyor.

Zengin toprak tonları ve ustaca bir chiaroscuro (ışık-gölge) tekniğiyle oluşturulan bu tablo, kaslı formları ve yıpranmış kabuğu adeta heykel gibi şekillendiriyor — dokunulabilir dokular gözlemleniyor. Kompozisyonun diyagonal dalları güçlü bir hareketlilik yaratıyor, bakışı yukarı yönlendirirken figürleri sağlamca yerleştiriyor. Goya’nın tekniği bu rustik sahneye hayat veriyor, fırça darbelerini yumuşakça gökyüzüne entegre ederek realizm ve bir tür tiyatral dramayı dengeliyor. Duygusal açıdan eser, direnç ve dostlukla rezonans kuruyor; el emeğinin hem asil bir zanaat hem de insan dayanıklılığının bir kanıtı olduğu bir dönemi anımsatıyor. 18. yüzyıl sonlarında yaratılan eser, sıkı çalışma, doğayla bağlantı ve günlük emekte onur temalarını aydınlanma değerleri çerçevesinde yansıtıyor. Bu, mütevazı işçileri kahramanlık abidesi olarak yücelten bir kutlama.