Σε αυτήν τη ζωηρή απεικόνιση, τρεις ξυλοκόποι αιχμαλωτίζονται σε δράση, περιβαλλόμενοι από τα τραχιά κλαδιά ενός δέντρου με αραιά φύλλα που μοιάζουν να ξύνουν τον γαλήνιο γαλάζιο ουρανό. Η κεντρική φιγούρα, ντυμένη με έντονο κίτρινο γιλέκο και γήινο πορτοκαλί σακάκι, εκπέμπει ακατέργαστη ζωτικότητα καθώς κάθεται με αυτοπεποίθηση σε έναν διακλαδισμένο κλάδο, κρατώντας τσεκούρι υψωμένο στο ένα χέρι, με στάση γεμάτη υπόσχεση βιομηχανίας και δύναμης. Το αποφασιστικό του βλέμμα διαπερνά τον καμβά, δημιουργώντας ισχυρή σύνδεση με τον θεατή. Δίπλα του, ένα νεαρό αγόρι χωρίς πουκάμισο και μια άλλη φιγούρα σε πιο ήπιους τόνους προσθέτουν βάθος στη σκηνή, βυθίζοντάς μας στον ρυθμό της εργασίας και στην ενότητα ανάμεσα σε άνδρες δεμένους στις αδυσώπητες απαιτήσεις της φύσης. Το φόντο απεικονίζει ορεινό τοπίο κάτω από έναν γαλήνιο ουρανό, σε έντονη αντίθεση με τις δυναμικές φιγούρες στο προσκήνιο.

Εκτελεσμένο με πλούσιους, γήινους τόνους και μια σπουδαία χρήση του chiaroscuro, ο πίνακας σμιλεύει μυώδεις μορφές και σκασμένη φλούδα – υφές τόσο απτές που σχεδόν μπορείς να νιώσεις την τραχύτητα του ξύλου και τη βρωμιά κάτω από τα νύχια. Η διαγώνια σύνθεση των κλαδιών δημιουργεί ζωηρή κίνηση, οδηγώντας το βλέμμα προς τα πάνω ενώ ταυτόχρονα αγκυρώνει σταθερά τις φιγούρες. Η τεχνική του Γκόγια δίνει ζωή σε αυτήν την αγροτική σκηνή, σχηματίζοντας στρώσεις πινελιών που συγχωνεύονται απαλά στον ουρανό, ισορροπώντας τον ρεαλισμό με μια σχεδόν θεατρική δραματικότητα. Συναισθηματικά, το έργο αντηχεί με ανθεκτικότητα και συναδελφικότητα, προβάλλοντας μια εποχή όπου η χειρωνακτική εργασία ήταν ευγενές χειροτεχνία και απόδειξη ανθρώπινης αντοχής. Δημιουργημένο στα τέλη του 18ου αιώνα, αντανακλά τις αξίες του Διαφωτισμού που τόνιζαν τη σκληρή δουλειά, τη σύνδεση με τη φύση και την αξιοπρέπεια στην καθημερινή εργασία· είναι ένας εορτασμός των ταπεινών εργατών που αναδεικνύονται σε ηρωικές μορφές.