Eser, keskin sadeliği ve güçlü sembolizmiyle anında dikkat çekiyor. Bir otoportreyi anımsatan bir tarzda resmedilmiş bir kadın, kompozisyonun odak noktası gibi görünen bir şekilde merkezde duruyor. Kadın tahta şişlerle delinmiş, görüntüsü hem savunmasız hem de güçlü. Arka plan, kadın tarafından ayrılan bir kara ve deniz olarak ikiye ayrılmıştır. Büyük, açık bir kalp toprağın üzerinde yatıyor, bolca kan akıyor. Toprağın kendisi kısır, acı ve ıssızlık yeri olduğunu düşündürüyor. Kadının üzerinde, kırmızı iplerle birbirine bağlı iki elbise askıda duruyor. Biri basit ve pratik, diğeri daha süslü iki kıyafeti hatırlatıyor; sanatçının iki kimlik arasında bölünmüş benlik duygusunu temsil ediyorlar. Gök, sahnenin duygusal ağırlığını artırmaya yarayan uğursuz bulutlarla dolu. Eser, ayrıntılara gösterilen özen ve rengin belirgin kullanımıyla işlenmiştir; kalbin kırmızısı ile arka planın daha yumuşak tonları arasındaki kontrast özellikle çarpıcıdır. Bu renk kullanımı sadece estetik değil, aynı zamanda resmin duygusal özüne de katkıda bulunuyor.