Dzieło sztuki natychmiast przyciąga uwagę surową prostotą i mocną symboliką. Kobieta, ukazana w stylu przypominającym autoportret, stoi centralnie, pozornie w centrum kompozycji. Kobieta została przebita drewnianymi szpikulcami, jej forma jest zarazem wrażliwa i silna. Tło podzielone jest na ląd i morze, rozdzielone przez kobietę. Duże, odsłonięte serce leży na ziemi, obficie krwawiąc. Sama ziemia jest jałowa, sugerując miejsce bólu i spustoszenia. Nad kobietą wiszą dwie sukienki na wieszakach, połączone czerwonymi sznurkami. Przypominają stroje, jeden prosty i praktyczny, drugi bardziej ozdobny; reprezentują poczucie własnej osoby artystki, podzielone między dwie tożsamości. Niebo wypełnione jest złowieszczymi chmurami, które wzmacniają emocjonalny ciężar sceny. Praca została oddana z dbałością o szczegóły i charakterystycznym użyciem koloru; kontrast między czerwienią serca a bardziej stonowanymi tonami tła jest szczególnie uderzający. Użycie koloru jest nie tylko estetyczne, ale przyczynia się do emocjonalnej istoty obrazu.