Het kunstwerk trekt onmiddellijk de aandacht met zijn opvallende eenvoud en krachtige symboliek. Een vrouw, weergegeven in een stijl die doet denken aan een zelfportret, staat centraal, ogenschijnlijk de focus van de compositie. De vrouw is doorboord door houten spiesen, haar vorm is tegelijk kwetsbaar en sterk. De achtergrond is verdeeld in land en zee, gescheiden door de vrouw. Een groot, blootgelegd hart ligt op het land en bloedt overvloedig. Het land zelf is onvruchtbaar, wat duidt op een plek van pijn en verlatenheid. Boven de vrouw hangen twee jurken op kleerhangers, verbonden door rode draden. Ze doen denken aan outfits, een eenvoudige en praktische, de andere meer versierd; ze vertegenwoordigen het gevoel van de kunstenaar, verdeeld over twee identiteiten. De lucht is gevuld met onheilspellende wolken die dienen om het emotionele gewicht van de scène te vergroten. Het werk is weergegeven met zorgvuldige aandacht voor detail en een kenmerkend kleurgebruik; het contrast tussen het rood van het hart en de meer gedempte tonen van de achtergrond is bijzonder opvallend. Dit kleurgebruik is niet alleen esthetisch, maar draagt ook bij aan de emotionele kern van het schilderij.