Bu samimi portrede, figür—muhtemelen doktor Gachet—düşünceli bir pozisyonda oturuyor, derin bir melankoli hissi yayıyor. Sanatçı, figürün düşünceli ve neredeyse karamsar tutumunu artıran keskin, ifadeli çizgiler kullanarak, alınındaki yumuşak kırışıklıkları usulca yakalıyor. Onun dünyasına, düşüncelerle ve öz yansımayla dolu bir yere çekilmeden edemiyorsunuz; o bir pipo tutarken, yükselen duman sarmalları yalnızlık ve içgörü hikayelerini örüyor. Arka plan sade kalıyor, ancak bir çit ve yumuşak, döngüsel bulutların izleri, uzak bir hayatı; belki de hatıralarla dolu bir bahçeyi çağrıştırıyor.

Renk paleti sınırlı ama etkili, esasen kahverengi ve yumuşak bej tonlarında. Bu toprak rengi tercihi, eserin duygusal ağırlığını artırıyor; neredeyse renklerin kendisi, öznenin düşüncelerinin ciddiyetiyle rezonansa giriyormuş gibi. Işık ve gölge arasındaki etkileşim, yüzün hatlarını vurgulayan bir dinamizm yaratıyor, her kırışıklığın bir hikaye anlatmasına izin veriyor—bilgelik ve hüzünle dolu bir anlatı. 1890'ın bağlamına yerleştirildiğinde, bu eser sadece Van Gogh'un özgün sanatsal tarzını yansıtmakla kalmaz, aynı zamanda onun çalkantılı duygusal yolculuğunu da ortaya koyarak derin bir kişisel anlamla dolu bir tarih parçası haline gelir.