Σε αυτήν την οικεία απεικόνιση, η φιγούρα—προφανώς ο γιατρός Γκακέ—κάθεται σε μια στοχαστική στάση, εκπέμποντας μια βαθιά αίσθηση μελαγχολίας. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί κοφτές, εκφραστικές γραμμές που συμβάλλουν στη στοχαστική και σχεδόν καταθλιπτική συμπεριφορά της φιγούρας, απαθανατισμένη στις ήπιες ρυτίδες του μετώπου του. Δε μπορείς παρά να νιώσεις ότι σε τραβάει στον κόσμο του—έναν κόσμο σκέψης και αυτοστοχασμού—ενώ κρατάει μια πίπα, από την οποία ο κυματιστός καπνός υφαίνει ιστορίες μοναξιάς και αυτοανάλυσης. Το παρασκήνιο παραμένει διακριτικό, αλλά υποδηλώσεις ενός φράχτη και ήπιου, περιστρεφόμενου σύννεφου ανασύρουν μια μακρινή ζωή, ίσως έναν κήπο αναμνήσεων.

Η παλέτα χρωμάτων είναι περιορισμένη αλλά αποτελεσματική, κυρίως σε καφέ και μαλακές μπεζ αποχρώσεις. Αυτή η γήινη επιλογή εμβαθύνει το συναισθηματικό βάρος του έργου· μοιάζει σαν τα χρώματα να αντηχούν με τη σοβαρότητα των σκέψεων του υποκειμένου. Η αλληλεπίδραση ανάμεσα στο φως και τη σκιά δημιουργεί μια δυναμική που τονίζει τα περιγράμματα του προσώπου του, επιτρέποντας σε κάθε ρυτίδα να αφηγείται μια ιστορία—μια αφήγηση εμποτισμένη με σοφία και θλίψη. Τοποθετημένο σε πλαίσιο του 1890, αυτό το έργο όχι μόνο αντικατοπτρίζει το μοναδικό καλλιτεχνικό στυλ του Βαν Γκογκ, αλλά και το ταραχώδες συναισθηματικό του ταξίδι, καθιστώντας το μια αξιοσημείωτη κοπή ιστορίας γεμάτη με βαθύ προσωπικό νόημα.