In dit intieme portret zit de figuur—vermoedelijk dokter Gachet—in een contemplatieve houding, en straalt een diep gevoel van melancholie uit. De kunstenaar gebruikt scherpe, expressieve lijnen die bijdragen aan het contemplatieve en bijna sombere gedrag van de figuur, gevangen in de zachte rimpels op zijn voorhoofd. Je kunt niet anders dan je aangetrokken voelen tot zijn wereld—een van reflectie en zelfreflectie—terwijl hij een pijp vasthoudt, waarvan de kronkelige rook verhalen van eenzaamheid en zelfreflectie weeft. De achtergrond blijft subtiel, maar aanwijzingen van een hek en zachte, draaiende wolken roepen een verre levenssfeer op, misschien wel een tuin van herinneringen.

Het kleurenpalet is beperkt maar effectief, voornamelijk in bruine en zachte beige tinten. Deze aardse keuze verdiept het emotionele gewicht van het stuk; het lijkt alsof de kleuren zelf resoneren met de ernst van de gedachten van het onderwerp. De interactie tussen licht en schaduw creëert een dynamiek die de contouren van zijn gezicht benadrukt, waardoor elke rimpel een verhaal kan vertellen—een verhaal doordrenkt van wijsheid en verdriet. Geplaatst in de context van 1890, weerspiegelt dit werk niet alleen Van Gogh's unieke artistieke stijl, maar ook zijn turbulente emotionele reis, waardoor het een opmerkelijk stuk van de geschiedenis wordt doordrenkt met een diepe persoonlijke betekenis.