Eser, izleyicileri canlı renklerle dolu bir koridora davet ediyor; her bir kemer, izleyicinin bir derinlikteki benzer bir somutlaşma yaratacak şekilde uzanıyor gibi. Sıcak sarılar ve yumuşak yeşil tonlarla boyanmış duvarlarda ışık dans ediyor, desenli zemin ise kırmızımsı tonlarda yumuşak dalgalarla ışığı yakalıyor; bu sadece bir koridor değil, içerdeki yaşamın nabzını hissetmek için bir davetiye. Yürüme eylemi içerisindeki figür—canlı renklerin arasında ince bir hatla belirginleşmiş—hareket alanı oluşturuyor, arka plandaki kemerlerin ötesinde ne olabileceğini, içlerde hangi hikayelerin fısıldandığını düşünmeye yönlendiriyor.

Vincent van Gogh'un bu koridor sahnesindeki ifadeci fırça darbeleri ve cesur renk tercihleri, ortam üzerinden hisleri uyandırmadaki ustalığını gösteriyor. Özellikle yer tonlarının kırmızıları ve canlı yeşillerin kombinasyonu elektrik dolu bir atmosfer yaratıyor. Burada sadece perspektif meselesi yok; yolculuk ve her bir fırça darbesine bağlı hisler söz konusu. İnsan deneyimi hakkında düşüncelere dalarken, van Gogh'un kendi mücadelelerinin yankıları bu çalışmada su yüzüne çıkıyor ve yalnızlık ve varoluşa dair derin düşünceleri ima ediyor; aynı zamanda da sanat aracılığıyla yaşamı kutluyor.