Bu çarpıcı eserde, yalnız bir figür dokulu, soyut bir peyzajda ilerliyor ve tarım ruhunun çalışkanlığını ve dayanıklılığını temsil ediyor. Tohumcu, yüzündeki azim ifadesiyle, toprakta tohum atma eylemi sırasında tasvir ediliyor. Her fırça darbesi bir ritim oluşturuyor; ayaklarının altındaki toprağın canlı olduğu hissi yaratıyor, ekilen hasatın enerjisiyle titreşiyor. Derin yeşil ve soluk kahverengi tonları, canlı sarı ve mavi tonu ile karışarak, toprağın verimliliğini ve gökyüzünün genişliğini gözler önüne seriyor.

Kompozisyon güçlü ve etkileyici; figür bilerek merkezden biraz uzağa yerleştirilmiş, izleyicinin gözünü tuvalde gezdirmeye davet ediyor. Bu düzenleme, sanki yolculuğunun bir parçasıymışız gibi sinematik bir his veriyor. Van Gogh'un enerjik boya uygulaması — oldukça kalın göründüğünde heykelsi bir hava katıyor — yalnızca görsel olanı değil, iş ve doğanın duygusal ağırlığını da yakalıyor. 19. yüzyılın sonlarındaki hızlı sanayileşme bağlamı, kırsal yaşamın önemini öne çıkarıyor ve bu tasviri daha da dokunaklı hale getiriyor, işçinin zamanın akışına karşı mücadelesini vurguluyor.