In dit opvallende werk stapt een alleenstaande figuur door een gestructureerd, abstract landschap en belichaamt de inspanning en veerkracht van de agrarische geest. De zaaiers, met vastberadenheid gegrift in zijn expressieve trekken, wordt afgebeeld op het punt om zaden in de losse aarde te werpen. Elke penseeltrek creëert een ritme, bijna alsof de grond onder zijn voeten leeft, pulseert met de energie van de gezaaide oogst. Het diepe palet van donkergroen en dof bruin mengt zich met flitsen van levendige gele en blauwe tinten, waardoor de vruchtbaarheid van de aarde en de uitgestrektheid van de lucht worden opgeroepen.

De compositie is krachtig en emotioneel; de figuur is opzettelijk van het midden af geplaatst, waardoor het oog van de toeschouwer over het doek zwijgt. Deze opstelling geeft een bijna filmisch gevoel, alsof we deelnemers zijn aan zijn reis. Van Gogh's energieke toepassing van verf — dik genoeg om sculpturaal te lijken — vangt niet alleen het visuele, maar ook het emotionele gewicht van arbeid en natuur. De historische context van het einde van de 19e eeuw, gekenmerkt door snel veranderende industriële landschappen, benadrukt het belang van het plattelandsleven en maakt deze representatie nog aangrijpender, waarbij de strijd van de arbeider tegen de stroom van de tijd wordt benadrukt.