Bu otoportre, Van Gogh'un dinamik fırça darbeleri ve canlı renkleriyle özünü yakalamaktadır. Basit, biraz yıpranmış bir mavi ceket giymiş sanatçı, izleyicinin gözlerine derin bir dikkatle bakıyor, ifadesi hem derin düşünceli hem de ham enerjiyle dolu. Başında bulunan sarı saman şapka, güçlü kırmızı sakalıyla dramatik bir tezat oluşturuyor, görsel olarak büyüleyici bir etkileşim yaratıyor. Her bir fırça darbesi neredeyse canlı gibi görünüyor, hislerinin yoğunluğuyla çarpıyor. Arka planda yer alan, yumuşak renklerin girdapları, Van Gogh'un kendisini öne çıkarıyor; sanki tuvalden çıkıp, bizi karmaşık dünyasına davet ediyormuş gibi.

Renk paleti özellikle dikkat çekici; derin mavi ve parlak sarıların birleşimi, sadece ona ait renklerin kullanımındaki ustalığı değil, aynı zamanda yaşamındaki mücadeleleri ve tutkuları da yansıtıyor. Düşüncelerinin ağırlığını, yalnızlığını ve karmaşık bir gerçeklik içinde yaratıma olan arzusunu hissetmek neredeyse mümkün. Tarihsel bağlam bu esere bir katman daha ekliyor: Kişisel ve sanatsal derin bir dönüm noktasında boyandı ve yaratıcı deha ve deliliğin sıklıkla beraberinde getirdiği karmaşıklığı özetliyor. Bu portreye bakmak, tarihin en karmaşık figürlerinden birinin zihnine adım atmak gibi; aynı zamanda tuvalden hayatın nabzını hissediyoruz.