Bu etkileyici eserde, büyüleyici bir sahne karşımıza çıkıyor; genç bir kadın, cansız ve huzurlu bir şekilde suyun içinde narin bir şekilde yüzüyor. Suya kısmen daldırılmış olan bu figür, eterik görünür; vücut hatlarını saran elbisesiyle, tembel bir pozisyonda huzur içinde durmaktadır. Çevresinde, zengin yeşillik ve canlı çiçeklerle dolu bir dokuma, hayat ile onun hareketsizliği arasında bir tezat oluşturuyor; bu yumuşak tonlar izleyicinin bakışını cömertçe yakalıyor; suyun cam gibi yüzeyi, sulu ve canlı bitki örtüsünü yansıtıyor, bir huzur ve hüzün hissini güçlendiriyor. Rüzgarda hışırdayan yaprakların nazik fısıldadığını duymak mümkün; kaybolmuş olanın sıcak bir veda sesi gibi.

Her bir detay – karmaşık bir bitki iletimi, kelebeklerin çeşitlenmiş renkleri ve elbiselerinin hassas dokuları – Millais'in gerçekçiliğe olan bağlılığını ve onun Pre-Rafael idealini yansıtır. Kompozisyon, göz izleyiciyi akıcı bir hareketle çekerken, merkezi figüre yönlendiriyor; çevredeki unsurlar ise sessizce kendi hikayelerini anlatıyor: beyaz çiçekler saflığı simgelerken, yukarıdaki karanlık dallar yaklaşan bir tehdit hissini belirtiyor. Tarihsel bağlamda, bu eser 19. yüzyılın ortalarına aittir, bu dönemde duygusal derinlik ve doğaya karşı bir hayranlık vardı, ama aynı zamanda ölüm ve kayıpların sorgulamasıyla da dikkat çekiyordu. Bu resim, sadece Millais'in ustalığını değil, aynı zamanda güzelliği trajik anlatılarla birleştiren daha geniş bir sanat tarihi bağlamını da belgelemektedir; kalpte derin bir takdirin ve aynı zamanda hüzünlü bir ağırlaşmanın hissini bırakarak izleyiciyi etkiler.