W tej fascynującej pracy przed nami rozwija się czarująca scena, na której młoda kobieta, bez życia i spokojna, delikatnie unosi się w wodzie. Z jej unoszącą się postacią częściowo zanurzoną, wydaje się eteryczna, ubrana w suknię, która otacza jej sylwetkę, podczas gdy jej leniwa pozycja sugeruje spokój pośród tragicznej opowieści. Wokół niej mozaika bogatej zieleni i żywych akcentów kwiatowych tworzy kontrast między życiem a jej bezruchem; te delikatne odcienie zapraszają wzrok widza do pozostania; szklana powierzchnia wody odbija bujną roślinność, potęgując uczucie spokoju i smutku. Prawie można usłyszeć delikatny szept liści szeleszczących na wietrze, czułe pożegnanie zmarłej.

Każdy detal — skomplikowany obraz flory, różnorodne kolory motyli i wykwintne tekstury jej odzieży — mówi o oddaniu Millaisa dla realizmu i jego ideałach prerafaelitów. Kompozycja prowadzi wzrok w płynny ruch, kierując widza ku centralnej postaci, podczas gdy okalające elementy cicho opowiadają swoje historie: białe kwiaty symbolizują czystość, a ciemne gałęzie nad sugerują poczucie nadchodzącego zagrożenia. Historycznie, ta praca pochodzi z połowy XIX wieku, okresu, w którym zafascynowanie emocjonalną głębią i naturą zdominowało. Obraz jest świadectwem nie tylko umiejętności Millaisa, ale także szerszego kontekstu artystycznego, który łączy piękno z tragicznymi narracjami, pozostawiając niezatarte wrażenie — człowiek czuje zarówno głęboką wdzięczność, jak i ciężar serca wchłaniając tę uderzającą wizualizację ponadczasowej historii.