Na tętniącym życiem tle stoi spokojna postać w samym środku rozkwitającego ogrodu. Biała sukienka kobiety kontrastuje z zielonym tłem, a miękkie pociągnięcia żółtego podkreślają jej delikatne cechy, gdy wchodzi w interakcję z otaczającym ją światem natury. Dzieło to uchwyca poczucie spokoju; widz może prawie usłyszeć delikatny szelest liści i odległy szum symfonii natury.

Mistrzowska technika Van Gogha świeci w wirujących grubych pociągnięciach pędzla, które nadają scenie ruch. Kompozycja jest dynamiczną grą między światłem a cieniem, a kwiaty otaczające kobietę wydają się tańczyć na wietrze. Żywe zielenie, soczyste biele i ciepłe ziemiste odcienie przyciągają wzrok, zapraszając do głębszego zwiedzania tego spokojnego kwiatowego schronienia. Dzieło to, namalowane w burzliwym, lecz głęboko ekspresyjnym okresie życia Van Gogha, przywołuje zarówno piękno, jak i wewnętrzną delikatność ludzkiego związku z naturą.