W tym fascynującym dziele żywe kolory wyskakują na pierwszy plan, przyciągając widza do świata, w którym emocje spotykają się z sztuką. Centralna postać, z wyraźnymi złotymi włosami i głębokimi rysami, wydaje się kontemplacyjna, ale nieco odległa, jej ręce zręcznie splątane są prostą liną, co sugeruje przywiązanie do myśli lub pamięci. Głęboki zielony kolor jej ubrania doskonale kontrastuje z kwiecistym tłem - gobelinem różowymi i białymi tonami, które niemal pulsują życiem. Pociągnięcia pędzla Van Gogha są ekspresyjne, nadając scenie wrażenie ruchu i pilności; wyraz twarzy dziewczyny, mieszanka siły i wrażliwości, wywołuje wiele uczuć - tęsknoty, introspekcji, a być może nutki smutku.

Kiedy spojrzy się głębiej, złożone szczegóły kwiatów za nią zaczynają się ujawniać, tworząc bujne środowisko, które uwydatnia melancholijny nastrój postaci. Kompozycja jest starannie zorganizowana; sposób, w jaki jej ciało pochyla się nieznacznie w lewo, równoważy się z wystającym ramieniem krzesła, tworząc przestrzeń, która jest zapraszająca, ale paradoksalnie niedostępna. Interakcja między kolorem a formą jest mistrzowska; każdy cień jest świadomy, każda linia ma swój cel. W kontekście historycznym to dzieło odzwierciedla emocjonalne zmagania samego artysty, podobnie jak postać - obie uwięzione są w nurcie swoich wewnętrznych żyć.