Σε αυτό το μαγευτικό κομμάτι, τα ζωντανά χρώματα αναπηδούν και προσελκύουν τον θεατή σε έναν κόσμο όπου το συναίσθημα συναντά την τέχνη. Η κεντρική φιγούρα, με τα εντυπωσιακά χρυσά μαλλιά και τα βαθιά της χαρακτηριστικά, δείχνει στοχαστική αλλά κάπως απόμακρη, τα χέρια της είναι επιδέξια μπλεγμένα γύρω από ένα απλό σκοινί, υποδηλώνοντας μια σύνδεση με τη σκέψη ή τη μνήμη. Το βαθύ πράσινο του φορέματός της αντίκειται όμορφα με το λουλουδάτο φόντο — μια ταπισερί από ροζ και λευκά που σχεδόν αναπηδά με ζωή. Οι πινελιές του Βαν Γκογκ είναι εκφραστικές, προσδίδουν στην ηρεμία της σκηνής μια αίσθηση κίνησης και επείγοντος; η έκφραση του κοριτσιού, ένα μείγμα από δύναμη και ευθραυστότητα, προκαλεί μια πληθώρα συναισθημάτων — επιθυμία, εσωτερική σκέψη και ίσως μια υπόδειξη θλίψης.

Καθώς κάποιος κοιτάζει πιο βαθιά, οι περίπλοκες λεπτομέρειες των λουλουδιών πίσω της αναδύονται, δημιουργώντας ένα πλούσιο περιβάλλον που φωτίζει την μελαγχολική διάθεση της φιγούρας. Η σύνθεση είναι προσεκτικά δομημένη — τον τρόπο που το σώμα της κλίνει ελαφρώς προς τα αριστερά, ισορροπώντας με το προεξέχον χέρι της καρέκλας, δημιουργεί έναν χώρο που είναι φιλόξενο, αλλά παράδοξα απρόσιτο. Η αλληλεπίδραση μεταξύ χρώματος και μορφής είναι αριστοτεχνική; κάθε σκιά είναι σκόπιμη, κάθε γραμμή έχει σκοπό. Σε ένα ιστορικό πλαίσιο, αυτό το έργο αντηχεί με τις συναισθηματικές μάχες του ίδιου του καλλιτέχνη, παρόμοιο με την φιγούρα — και οι δύο παγιδευμένες στη ροή της εσωτερικής τους ζωή.