Bu büyüleyici eser, canlı renklerin göz alıcı bir şekilde öne çıktığı bir dünyada, duyguların sanatla buluştuğu bir yere izleyiciyi çekiyor. Ortada bulunan figür, dikkat çekici altın sarısı saçlarıyla derin ve belirgin bir yüze sahip. Düşüncelere dalmış, uzaktan bakıyor gibi görünüyor; elleri, basit bir ipi ustaca sararak, düşünce veya anılara bağlılık öneriyor. Elbisesinin derin yeşil rengi, arka plandaki çiçek motifleriyle güzel bir tezat oluşturuyor; pembe ve beyazların sıcak tonları hayata neredeyse titreyerek bir soluk katıyor. Van Gogh’un fırça darbeleri ifadesel; sahnenin durağanlığında bir hareket ve heyecan hissi katıyor; genç kızın ifadesi, güç ve kırılganlığın harmanlanmasıyla bir dizi his uyandırıyor: özlem, içe bakış ve muhtemelen bir hüzün dokunuşu.

Daha derin bir bakışla, arkasındaki çiçeklerin detayları ortaya çıkıyor ve figürün melankolik tavırlarını vurgulayan zengin bir ortam oluşturuyor. Kompozisyon özenle yapılandırılmış. Vücudu sola doğru hafifçe eğilmiş; koltuk armının belirginliğiyle dengeleniyor, her iki unsuru ile samimi ama sıradışı bir alan oluşturuyor. Renk ve biçim arasındaki etkileşim ustaca; her gölge kasten, her çizgi bir amaçla oluşturulmuş. Tarihsel açıdan, bu eser sanatçının kendi duygusal mücadeleleri ile yankılanıyor, figür ile benzerlik gösteriyor; ikisi de iç hayatlarının akıntısında sıkışmış durumdalar.