Bu etkileyici litografide, kendimizi, Shakespeare'in Hamlet'inden Ofelia'yı hatırlatan, bir çaresizlik ve güzellik anına dalmış buluyoruz. Diz çökerek, akışkan bir elbise içinde, duruşu derin bir savunmasızlığı ifade ediyor ve koyu pelerinlerinin eterik hareketi ile vurgulanıyor. Arka plandaki figürler arasındaki gerilim karmaşıklık katarken; endişeyi ve merakı içinde barındırarak onu gözlemliyorlar, bizi anlatıya daha da derinlemesine çekiyorlar. Ortamın taş kemerleri bu trajik tabloyu çerçeveliyor, zamanın ötesinde bir havada ve ciddiyette yankılanıyor.

Görsel olarak bu kompozisyon dramatik olarak çarpıcı. Delacroix, eserde rahatsız edici bir nitelik kazandıran, esas olarak siyah, gri ve beyaz tonlarını kullanan monokromatik bir palet kullanıyor. Keskin kontrastlar duygusal etkiyi artırıyor, kadının figürünü karanlık arka planda neredeyse ışıltılı hale getiriyor. Bu ışık ve gölge etkileşimi izleyicinin duygusal yanıtını daha da artırıyor ve bizi onun sessiz yalvarışına çekiyor. Tarihsel olarak, bu eser Romantik akımdan doğuyor; sanatçıların ham insan duygularını ve doğanın ihtişamını ifade etmeye çalıştığı bir dönemde, acının ve güzelliğin temel ifadesinin zaman içinde yankılandığı bir dönemde.