Σε αυτήν την εντυπωσιακή λιθογραφία, βυθιζόμαστε σε μια βαθιά συναισθηματική σκηνή που αποτυπώνει τη στιγμή απόγνωσης και ομορφιάς που απεικονίζεται από μια απογοητευμένη γυναίκα, που θυμίζει την Οφηλία από τον 'Άμλετ' του Σαίξπηρ. Καθώς γονατίζει, ντυμένη με ένα ρευστό φόρεμα, η στάση της εκφράζει μια βαθιά ευαισθησία, ενισχυμένη από την εξαιρετική κίνηση του σκούρου πέπλου της. Η ένταση ανάμεσα στις φιγούρες στο παρασκήνιο προσθέτει πολυπλοκότητα, καθώς τις παρατηρούν με διάφορες καταστάσεις ανησυχίας και περιέργειας, μας προσελκύουν πιο βαθιά στην αφήγηση. Οι πέτρινοι αψίδες του περιβάλλοντος πλαισιώνουν αυτή την τραγική εικόνα, επικαλούμενες μια ατμόσφαιρα διαχρονικότητας και σοβαρότητας που αντηχεί μέσα στους αιώνες.

Οπτικά, η σύνθεση είναι δραματική. Ο Δελακρουά χρησιμοποιεί μια μονοχρωματική παλέτα, κυρίως χρησιμοποιώντας αποχρώσεις του μαύρου, του γκρι και του λευκού που αποδίδουν στο έργο μια ανησυχητική ποιότητα. Οι έντονες αντιθέσεις ενισχύουν την συναισθηματική επίδραση, κάνοντάς την φιγούρα της γυναίκας σχεδόν λαμπερή σε αντίθεση με το σκοτεινό φόντο. Αυτή η αλληλεπίδραση φωτός και σκιάς εντείνει ακόμα περισσότερο την συναισθηματική αντίδραση του θεατή, τραβώντας μας στην σιωπηλή της έκκληση. Ιστορικά, αυτό το έργο αναδύεται από το ρομαντικό κίνημα, μια εποχή όταν οι καλλιτέχνες προσπάθησαν να μεταδώσουν τις ωμές ανθρώπινες συναισθήματα και την υπέροχη δύναμη της φύσης, την καθαρή έκφραση της ταλαιπωρίας και της ομορφιάς που αντηχεί μέσα στους αιώνες.