Το έργο χρησιμοποιεί το θεατή σε μια πολυτελή, αλλά τεταμένη ατμόσφαιρα της αρχαίας Αιγύπτου. Σε αυτή την εσωτερική μεταφορά, η φιγούρα της Κλεοπάτρας βρίσκεται στο κέντρο, λάμποντας στα ρέοντα ρούχα της που αγκαλιάζουν χάρη το έδαφος, γεμάτα από πράσινες και χρυσές λεπτομέρειες που εκφράζουν τη βασιλική της θέση. Η στάση της υποδηλώνει μια πολυπλοκότητα συναισθημάτων· στηρίζεται στο ύψος αλλά και ευάλωτη, κοιτάζει τον θεατή με ένα μείγμα πρόκλησης και γοητείας, αντλώντας την θρυλική της γοητεία. Η ματιά της αδυνατεί να αγνοηθεί, διαπερνά στο βάθος του χρόνου, σαν να μας προσκαλεί στην ίντριγκα της ζωής της.

Γύρω της, το σκηνικό είναι πλούσιο σε ιστορία — ένα φόντο φορτωμένο με ιερογλυφικά και περίπλοκες διακοσμήσεις που ανασύρουν ζωντανά τη μεγαλοπρέπεια της εποχής της. Αριστερά της, μια ανδρική φιγούρα που σκύβει πάνω σε ένα τραπέζι δείχνει να είναι απορροφημένος στα πολιτικά ζητήματα, ίσως καταγράφει γεγονότα ή σχέδια. Τα ρούχα του έρχονται σε αντίθεση με την πολυτέλεια της Κλεοπάτρας, υπονοώντας τις υποκείμενες δυναμικές εξουσίας στο κάδρο. Κάθε λεπτομέρεια, από τα περίπλοκα σχέδια στους τοίχους έως την ήρεμη, γήινη παλέτα που περιστοιχίζει τη σκηνή — ώχρα, καφέ και σκιές — συμβάλλει σε μια ατμοσφαιρική βάθος που ενισχύει το συναισθηματικό βάρος της στιγμής. Η συνολική εντύπωση είναι ένταση, ομορφιά και η επερχόμενη σύγκρουση μεταξύ μοίρας και φιλοδοξίας, αφήνοντας τους θεατές αιχμαλωτισμένους και περίεργους.