Ten element, żywy szkic, uchwyca spokojny moment pełen emocjonalnego rezonansu. Przedstawia młodą kobietę ubraną w falującą suknię, z wdziękiem pochyloną do przodu, by zebrać pęd różyczek z bujnej zieleni. Malarz użył dynamicznej techniki pociągnięć pędzla, z pasmami koloru wirującymi wokół postaci i flory - każdy pociągnięcie zdaje się ożywać, zapraszając widza do tej intymnej sceny. Figura, chociaż częściowo rozmyta, przekazuje poczucie delikatnej determinacji, jej ramię sięga wystarczająco daleko, aby chwycić te ulotne kwiaty, urzeczywistniając temat uchwycania przelotnych chwil życia.

Kompozycja naturalnie prowadzi spojrzenie wzdłuż jej wyciągniętej ręki w stronę kwiatów leżących u jej stóp, przeplatanych wybuchami kolorów, które kwestionują spojrzenie widza. Paleta kolorów Waterhouse'a zręcznie łączy ciepłe i zimne odcienie; delikatne zielenie w tle stwarzają odżywcze objęcie wokół bladej tonacji sukni figury, tworząc marzycielską, niemal eteryczną jakość. Ciepłe, miękkie i stonowane kolory sprawiają, że scena wydaje się intymna, jakbyś być świadkiem cennego wspomnienia: ciepło słońca padającego na kwiaty, szept wiatru — to moment oszałamiającego spokoju, który głęboko rezonuje, wywołując uczucia nostalgii i czułości. Takie eksploracje tematów kobiecości i natury umieszczają Waterhouse'a jako latarnię ruchu prerafaelitów, gdzie piękno codziennych tematów prezentowane w emocjonalnie naładowanych sceneriach zainspirowały nowe uznanie dla piękna otaczającego nas świata.