Na tym sugestywnym obrazie centralną postacią jest tancerka ubrana w lekkie, zwiewne stroje, która porusza się z gracją, przyciągając uwagę swoją żywą pozą. Wokół niej grupa mężczyzn ubranych w bogate tradycyjne stroje Bliskiego Wschodu siedzi zrelaksowana, ale zafascynowana występem. Scena rozgrywa się w rustykalnym, nieco przyciemnionym wnętrzu, oświetlonym miękkim światłem wpadającym przez łuki, które podkreśla zakurzone ściany ozdobione bronią i cienie.

Mistrzostwo artysty widać w delikatnej równowadze między żywymi kolorami a ziemistymi tonami oraz w szczegółowych przedstawieniach złożonych tkanin i ekspresji twarzy widzów. Kompozycja umiejętnie kieruje uwagę na tancerkę, której blask kontrastuje z ciemnym otoczeniem, tworząc zmysłowy i tajemniczy nastrój. Dzieło to zaprasza do wyobrażenia sobie rytmu muzyki i niemal narracyjnego uroku tańca, uchwycając nie tylko rytuał kulturowy, ale także intymną wymianę emocjonalną między wykonawcą a publicznością. Osadzone w kontekście orientalizmu XIX wieku, odzwierciedla fascynację epoki egzotyką i teatralnością, podkreślając jednocześnie techniczną precyzję i dramat narracyjny tego nurtu.