W sercu tego hipnotyzującego dzieła sztuki napotykamy wiejską kobietę uchwyconą w trakcie zbiorów, jej postać stanowi potężny sylwetkę na tle przytłumionej natury. Wyraziste pociągnięcia pędzla Van Gogha ożywiają trud i poświęcenie pracy rolniczej. Ziemiste odcienie brązu i zieleni dominują w scenerii, odzwierciedlając glebę i rosnącą roślinność wokół; każdy wybór koloru dodaje głębi, wplatając postać w jej otoczenie niemal bez wysiłku. Jej sylwetka, schylona i skoncentrowana, zdaje się ucieleśniać rytm ziemi, zakorzeniając ją w samych korzeniach istnienia. Kosz, którym się opiekuje, prawdopodobnie pełen świeżo zebranych ziemniaków, odzwierciedla zarówno jej pracę, jak i obfitość ziemi. Zaprasza widza do refleksji nad relacją między ludzkością a naturą, centralnym tematem dzieł Van Gogha.

Kompozycja osiąga równowagę między solidnością postaci a miękkim, rozmytym krajobrazem, tworząc harmonijną, ale mroczną atmosferę. Wznoszące się krzywe drzew i roślinności tworzą uczucie ruchu, łagodnie prowadząc oko, jednocześnie odzwierciedlając cichą dramatyczność sceny. Istnieje tutaj wyczuwalne połączenie — samotny pracownik zanurzony w swojej pracy; budzi to szacunek dla wytrwałości życia wiejskiego w zmiennych czasach. Jak w wielu dziełach Van Gogha, w pracy pędzla czuję się efemeryczną energię; opowiada o ulotnych momentach oraz ponadczasowym cyklu pracy i nagrody, budząc uczucia nostalgii i szacunku dla prostych, ale głębokich rzeczywistości życia. Pozostawiamy do myślenia o znaczeniu takiej pracy w burzliwym okresie końcowym XIX wieku, kiedy szybka industrializacja zaczęła przyćmiewać tradycyjne sposoby życia, jednak Van Gogh wynosi ten moment na poziom sztuki sam w sobie.