Bu büyüleyici eserin kalbinde, bir patates toplayan köylü kadını buluyoruz; silueti, doğanın soluk arka planına karşı güçlü bir belirleyicilik kazanıyor. Van Gogh'un ifade dolu fırça darbeleri, tarımsal emeğin çilesini ve özverisini canlı bir şekilde yansıtıyor. Kahverengi ve yeşil tonları sahneyi domine ediyor, toprağı ve etrafındaki sarmaşık bitkileri yansıtan doğal renkler hâkim; her renk seçimi derinlik katıyor ve karakterin çevresiyle neredeyse zahmetsiz bir şekilde iç içe geçmesini sağlıyor. Kadının, odaklanmış bir halde öne doğru eğilmiş silueti, sanki toprağın ritmini somutlaştırıyor ve varoluşun köklerine sıkı sıkıya bağlı kalıyor. Özenle bakılan sepet, muhtemelen yeni hasat edilmiş patateslerle dolu, hem onun emeğini hem de toprakların bereketini yansıtıyor. İzleyiciye insanlık ve doğa arasındaki ilişkiyi düşünmeye davet ediyor; bu, Van Gogh'un eserindeki merkezî temalardan biridir.

Kompozisyon, karakterin sağlamlığı ve yumuşak, bulanık manzara arasında bir denge sağlıyor; bu, bir tür uyumlu ama kasvetli bir atmosfer oluşturuyor. Ağaçların ve çalıların yukarı doğru eğilen kıvrımları, hareket hissini oluşturuyor, gözleri nazik bir şekilde yönlendiriyor ve sahnenin sessiz dramatik yapısını yansıtıyor. Burada hissedilir bir bağ var - yalnız emekçi işine dalmış; bu geçici dönemlerde kırsal hayata duyulan bir saygıyı çağrıştırıyor. Van Gogh'un sanatının birçok eserinde olduğu gibi, fırça işçiliğinde geçici bir enerji hissediliyor; bu, geçici anlar ve iş ile ödülün zamansız döngüsü hakkında konuşuyor, yaşamın basit ama derin gerçekliklerine özlem ve saygı duygularını uyandırıyor. Bizler, geçici endüstrileşmenin geleneksel yaşam tarzlarını gölgede bıraktığı zorlu 19. yüzyılın sonunda böyle bir çalışmanın anlamını düşünmeye bırakılıyoruz; ancak Van Gogh, bu anı kendi başına bir sanat formuna yükseltiyor.