Bu çarpıcı eser, genç bir vücut formları üzerinden güzelliğin klasik temasını aydınlatıyor. Anatomik detayların zarif bir şekilde vurgulandığı bu vücut, derin bir mavi arka planın önünde sergileniyor, bu da bir duygusallık hissi yaratıyor. Yağlı boyanın kalın dokusu, izleyiciyi yaklaştığına ve soğuk mermer yüzeye dokunmak istediğine ikna ediyor. Her fırça darbesi sanatçının enerjisini taşıyor; bu da figürün durgunluğuna zıt olan bir hareket ve canlılık hissi oluşturuyor.

Van Gogh'un kavaset yağı kullanımı sahneyi dönüştürüyor; yumuşak beyazlar ile cesur mavi tonları arasındaki etkileşim, figürü tanımlamakla kalmayıp ona canlı bir öz veriyor. Bu, insan formu ile güzelliğin sonsuz arayışı arasındaki ilişkiyi üzerinde düşünmeye davet ediyor, sanatçının sanatsal ifade arayışındaki mücadele ve arzularını yansıtıyor. 19. yüzyılın daha geniş bağlamında, bu eser, sanatçıların geleneksel normlardan uzaklaşıp, sanatın yeni duygusal derinliklerini ve perspektiflerini keşfetmeye başladığı bir dönemi ifade ediyor.