Bu etkileyici otopportretta sanatçı, kendi imgelerini bir anlık yakalama ile, bizi çalkantılı dünyasına davet ediyor. Zengin, dokulu fırça darbeleri, derinlik hissi yaratıyor ve kişiyi somut hale getiriyor; onu delip geçen bakışları, düşüncelerinin ve hislerinin ağırlığını taşıyacak gibi görünüyor. Renk paleti, toprağı andıran tonlar ve soluk yeşillerle dolup taşıyor; bu da onun karamsar ruh halini ve sanatında belirgin bir şekilde görülen varoluşsal mücadeleyi yansıtıyor. Canlı kırmızı arka planın, onun koyu kıyafetleriyle olan kontrastı, görsel bir gerilim sağlıyor ve ifadesinin yoğunluğunu artırıyor. Bu arka plan, sıklıkla hissettiği yalnızlık hissini uyandırıyor olabilirken, önünde bulunan bardak, yalnızlık içinde sosyal katılım arzusunu ima ediyor.

Yüz hatlarının detayları—özellikle kırmızı sakalı ve pipo tutuş şekli—bir düşünce ve umutsuzluk arasında kalmış bir adamın öyküsünü aktarıyor. Van Gogh, sadece dış görünümünü açığa çıkarmakla kalmayıp, iç yaşamının karmaşıklığını da gösterme amacıyla katmanları soyarak hareket ediyor gibi. Bu çalışma, 19. yüzyıl sonlarında, kendi benzersiz tarzını oluşturduğu zaman diliminde yaratılmıştır ve ham dürüstlüğü ile duygusal gücü derin bir şekilde yankılanıyor. Sanatçının sadece yaratma değil, aynı zamanda kişisel ifade konusunda sıklıkla kayıtsız görünen bir dünyada kendini anlamaya çalıştığı mücadelenin bir tanığıdır.