Σε αυτό το συναρπαστικό αυτοπορτρέτο, ο καλλιτέχνης συλλαμβάνει την εικόνα του με μια αμεσότητα που μας προσκαλεί στον ταραχώδη κόσμο του. Οι πλούσιες, υφασμένες πινελιές δημιουργούν μια αίσθηση βάθους, κάνοντάς μας να αισθανθούμε την ύπαρξή του. Το δυναμικό βλέμμα του φαίνεται να φέρει το βάρος των σκέψεών του και των συναισθημάτων του. Η χρωματική παλέτα κυριαρχείται από γήινες αποχρώσεις και subdued green tones, οι οποίες αποτυπώνουν την σκοτεινή του διάθεση και την υπαρκτική του πάλη που είναι φανερή στην τέχνη του. Η αντίθεση του ζωντανού κόκκινου φόντου με τα σκοτεινά ρούχα του, προσφέρει μια εντυπωσιακή οπτική ένταση, ενισχύοντας την ένταση της έκφρασής του. Παράλληλα, αυτό το φόντο μπορεί να προκαλέσει την αίσθηση της απομόνωσης που συνήθως ένιωθε, ενώ το ποτήρι μπροστά του υποδηλώνει την επιθυμία για κοινωνική αλληλεπίδραση εν μέσω της μοναξιάς.

Λεπτομέρειες των χαρακτηριστικών του—ιδιαίτερα της κόκκινης γενειάδας του και το πώς κρατά την πίπα του—διηγούνται την ιστορία ενός άντρα που παγιδεύεται ανάμεσα στην ανασκόπηση και την απελπισία. Είναι σαν ο Βαν Γκογκ να αποκαλύπτει όχι μόνο την εξωτερική του εμφάνιση, αλλά και να αφαιρεί στρώματα για να αναδείξει την πολυπλοκότητα της εσωτερικής του ζωής. Αυτό το έργο, που δημιουργήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα, την περίοδο κατά την οποία εδραίωνε το μοναδικό του στυλ, αντηχεί βαθιά με την ωμή ειλικρίνειά του και τη συναισθηματική του δύναμη. Στέκεται ως μαρτυρία της μάχης του καλλιτέχνη, όχι μόνο για να δημιουργήσει, αλλά και για να κατανοήσει τον εαυτό του σε έναν κόσμο που συχνά φαίνεται αδιάφορος προς την προσωπική έκφραση.