W tej poruszającej pracy sztuki, dwóch robotników jest przedstawiona w momencie koleżeństwa, angażując się w swoją codzienną pracę, popychając wózek załadowany różnymi przedmiotami. Grube linie i cieniowanie tworzą poczucie głębi i ruchu, podkreślając fizyczny wysiłek, który jest w to zaangażowany. Figury są przedstawione w nieco przesadzony sposób, nachylone pod ciężarem wózka, przekazując surową energię wysiłku. Wybór monochromatycznej palety, zdominowanej przez odcienie szarości, dodaje warstwę powagi, zapraszając widzów do refleksji nad często niedocenianymi życiami klasy robotniczej.

Kompozycja kieruje wzrok na wózek, który stanowi punkt centralny owinięty teksturowanymi cieniami. Wózek, będący najwyraźniej pełnym niewidocznych skarbów codzienności, odzwierciedla życie tych, którzy biorą udział w takim trudzie - często żywe, ale marginalizowane w tle społecznym. To dzieło odzwierciedla nie tylko konkretny moment w czasie, ale także szerszy kontekst industrializacji w XIX wieku, sugerując zmagania i godność pracy w tym okresie. Gdy widz stoi przed tym utworem, odczuwa wyraźną więź z odpornością tych, którzy pracują, przypominając, że każde działanie pracy niesie ze sobą swoje znaczenie i historię.