In deze indringende scène beweegt de centrale figuur — een danseres gekleed in licht en vloeiend textiel — zich gracieus en trekt alle aandacht met haar levendige pose. Om haar heen zit een groep mannen in rijke, traditionele Midden-Oosterse kledij die aandachtig toekijken; hun houdingen ontspannen maar gefascineerd door de voorstelling. De setting is een rustieke, enigszins donkere binnenruimte, zacht verlicht door licht dat door boogvormige ramen valt, waarbij stoffige muren met wapens en schaduwen worden benadrukt.

De technische vaardigheid van de kunstenaar is duidelijk zichtbaar in het delicate evenwicht tussen levendige kleuren en aardetinten, met fijne details die de ingewikkelde stoffen en de expressieve gezichten van het publiek tonen. De compositie leidt de blik behendig naar de danseres, wiens helderheid contrasteert met de donkere omgeving en een sensuele, mysterieuze sfeer oproept. Dit werk nodigt uit tot het voorstellen van het ritme van de muziek en de bijna verhalende charme van de dans, waarbij het niet alleen een culturele ceremonie vangt, maar ook de intieme emotionele uitwisseling tussen performer en publiek. In de context van het 19e-eeuwse oriëntalistische schilderkunst weerspiegelt het de fascinatie van die tijd voor exotisme en theater, terwijl het technische finesse en dramatische vertelkunst viert.